Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί αναγνώστες, είχα την τιμή να δεχθώ μια γραπτή αναφορά – με την παράκληση να την παραθέσω στο φόρουμ, έτσι ώστε να συμβάλει στην ρηματική για το υποβρύχιο U 133 – από τον πρώτο αυτόπτη μάρτυρα που είδε το υποβρύχιο 44 χρόνια μετά την βύθιση του. Πρόκειται για τον επαγγελματία δύτη Στάθη Μπαραμάτη ο οποίος με τον συνεργάτη του Θεόφιλο Κλήμη, ήταν ο πρώτος που εντόπισε και καταδύθηκε το ναυάγιο του γερμανικού υποβρυχίου U 133 το 1986, πολλά χρόνια πριν το συγκεκριμένο ναυάγιο γίνει ευρύτερα γνωστό από άλλους ετερόκλιτους καταδυτικούς επιγόνους. Παραθέτω λοιπόν εδώ τα κύρια στοιχεία της μαρτυρίας του Στάθη τα οποία όχι μόνο οριοθετούν, περιορίζοντας τα σύνορα της μυθολογικής αφήγησης, αλλά και καθορίζουν την υπόσταση του γεγονότος της εύρεσης. "Επιστρέφοντας από βουτιά στην περιοχή Πετροκάραβο – πίσω από την Αίγινα – και καθώς η θάλασσα ήταν κάλμα, ανοιχτά του ακρωτηρίου Τούρλος διέκρινα κηλίδες στην επιφάνεια και άρχισα να μονολογώ για τους άγνωστους επιπόλαιους που δημιούργησαν την κηλίδα μόλυνσης που έβλεπα. Ο Θεόφιλος Κλήμης, ο καπετάνιος, μόλις αντιλήφθηκε τι συμβαίνει, έκανε κράτει τη μηχανή λέγοντας μου ότι πρόκειται για κάποιο ναυάγιο. Μάλιστα νομίζαμε ότι το περιστατικό ήταν πρόσφατο, που να φανταζόμασταν τι θα βρούμε! Ρίξαμε ένα καλαδούρι αμέσως και αφού άνοιξα το βυθόμετρο – ένα παλαιού τύπου χαρτογραφικό – εντοπίσαμε σε λίγο το ναυάγιο στις 39 οργιές βάθος (71,29 μέτρα)*. Βάλαμε τα σημάδια μας, καθώς τότε δεν υπήρχαν GPS και άλλα τέτοια μέσα, και αναχωρήσαμε για το λιμάνι. Ήμουν ήδη χρεωμένος με δυο βαθιές βουτιές και δεν γινόταν να ξαναβουτήξω. Την επομένη ξεκινήσαμε και αφού φτάσαμε στον τόπο μετά από μιάμιση ώρα, αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Η αγωνία μου ήταν στο αποκορύφωμα της. Αμολήσαμε τα λάστιχα στη θάλασσα – όλες οι βουτιές γινόντουσαν με το σύστημα του ναργιλέ φυσικά – και αφού ντύθηκα έπεσα στο νερό. Κατεβαίνοντας τώρα έβλεπα τις κηλίδες μαζί με φυσαλίδες αέρα που ανέβαιναν και μαρτυρούσαν ότι στο ναυάγιο υπήρχαν ακόμα στεγανά. Φτάνοντας στις 25 με 30 οργιές, διέκρινα ένα στενόμακρο όγκο σαν πούρο. Λέω όγκο γιατί τα νερά ήταν πολύ κοφτά και η ορατότητα χάλια, αλλά με το ρεύμα που επικρατούσε βρέθηκα σε ένα με δυο λεπτά επάνω στο άγνωστο ναυάγιο το οποίο ήταν καλυμμένο με στρειδώνα μέχρι τα μπούνια. Κατάλαβα αμέσως ότι ήταν πολεμικό, αλλά τα σφουγγάρια, τα στρείδια, και ότι άλλο είχε κολλημένο επάνω του, καθώς και το δίχτυ μιας ανεμότρατας – κυρίως αυτό – καθιστούσαν δύσκολη την αναγνώριση του ναυαγίου. Εκ΄ των υστέρων μάθαμε ότι την ίδια ή την προηγούμενη ημέρα, ενώ μια τράτα κάλαρε στη περιοχή πιάστηκε το δίχτυ της στον βυθό με αποτέλεσμα να το εγκαταλείψει**.
Μετά από λίγο περνώντας μπροστά από τον πυργίσκο διέκρινα το πολυβόλο και κατάλαβα ότι επρόκειτο για υποβρύχιο. Στη συνέχεια πήγα κατά πλώρα μεριά όπου υπήρχε ένα μεγάλο ρήγμα, σαν να του έλειπε ένα κομμάτι της πλώρης. Όλη αυτή την ώρα η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στη σκέψη πόσες ψυχές να έκρυβε στα στεγανά του. Μετά από 25 λεπτά βουτιά και περίπου 30 έως 35 λεπτά αποσυμπίεση, βγήκα στην επιφάνεια και μετέφερα στον Θεόφιλο τα όσα είδα. Εκείνος από την μεριά του μου επιβεβαίωσε ότι επρόκειτο για κάποιο υποβρύχιο.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω ότι οι ώρες κατάδυσης και αποσυμπίεσης, όσο παράξενο και να ακούγετε αυτό για τα σημερινά δεδομένα, είναι πραγματικές. Οι βουτιές μου είχαν ως εξής, η πρώτη βουτιά γινόταν στα 55-65 μέτρα για 35 έως 45 λεπτά παραμονή και λίγο λιγότερο από μια ώρα αποσυμπίεση. Η δεύτερη γινόταν μετά από δυο ώρες, λίγο πιο ρηχά, και με την ανάλογη αποσυμπίεση. Σίγουρα πολύ τραβηγμένες βουτιές, αλλά η καθημερινότητα και η εμπειρία χρόνων είχε φέρει και την ανάλογη πείρα. Σήμερα δεν θα το συνιστούσα σε κανέναν καθώς τα αποτελέσματα τόσο τραβηγμένων βουτιών τα γνωρίζουμε όλοι.
Οι καταδύσεις στο ναυάγιο συνεχιστήκανε για κάποιες ημέρες ακόμα γιατί έπρεπε να καθαριστεί το σκάφος από το πελώριο δίχτυ της τράτας που είχε πιαστεί επάνω του. Κατά την διάρκεια του καθαρισμού έσκασε ο θόλος της πυξίδας με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί επάνω της η πουλάδα να κρατά στα πόδια της τον αγκυλωτό σταυρό. Ήταν πια ξεκάθαρο, το ναυάγιο ήταν ένα γερμανικό υποβρύχιο. Η πυξίδα, η οποία ήταν ορειχάλκινη, γυροσκοπική, γύρω στα 25 με 30 κιλά, είχε στην μπάντα της, στα πλάγια, την πουλάδα με τον αγκυλωτό σταυρό και κάτι νούμερα. Όταν έσκασε ο θόλος της, η έκρηξη ήταν αρκετά τρομαχτική και ειδικά εκείνη την ώρα στο βυθό.
Από κει και έπειτα το ενδιαφέρον χάθηκε γιατί για εμάς τους επαγγελματίες δύτες αυτό που παίζει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση είναι ο χρηματικός παράγοντας. Από τα χρήματα αυτά ζούμε εμείς, από τη δουλειά μας, σε αντίθεση με άλλους που τα βρήκαν έτοιμα και χωρίς κόπο, και το παίζουν υπεράνω χρημάτων.
Εδώ θέλω να πω ότι σε διάρκεια άλλης μου κατάδυσης, στην ίδια περίπου περιοχή, εντόπισα άλλο ένα ναυάγιο στις 43 οργιές (78 μέτρα) αλλά ολικά κατεστραμμένο. Από ότι μπόρεσα να διακρίνω πρόκειται πιθανώς για πολεμικό***.
Όσον αφορά το Θεόφιλο τώρα. Αυτός ήταν ειδικός στο κόψιμο ναυαγίων. Ήταν ο δύτης που πήγε στη Τήνο, τότε μετά τον τορπιλισμό του εύδρομου ΕΛΛΗ. Ήταν επίσης ο άνθρωπος με τον οποίο ήρθε σε επαφή ο Κουστώ, κατά την διάρκεια του ταξιδιού του στην Ελλάδα, για να τον κατατοπίσει σχετικά με τα σημάδια που ήταν βουλιαγμένος ο ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ. Μάλιστα κατά την επιστροφή του, μετά από λίγο καιρό, γύρισε να ευχαριστήσει το Θεόφιλο και τον πέτυχε λίγο μετά αφού είχε «χτυπηθεί» σε βουτιά. Μάλιστα φεύγοντας του άφησε και κάτι ορούς. Έχει πολύ ιστορία ο παππούς Κλήμης αλλά τι να πρωτογράψω. Νομίζω επίσης ότι ο Θεόφιλος είχε δουλέψει και στο ΟΡΙΑ όπου βγάζανε από εκεί λάστιχα αυτοκινήτων και τα πουλάγανε για 1-3 λίρες χρυσές το κομμάτι. Παπούτσια λέει τα κάνανε.
Αυτά είχα να δηλώσω σε γενικές γραμμές για την εύρεση του γερμανικού υποβρυχίου.
Ευστάθιος Μπαραμάτης *) Η οργιά, fathom στα αγγλικά, αντιστοιχεί με 1,828 μέτρα. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν οι 39 οργιές αντιστοιχούν σε 71,29 μέτρα, γεγονός το οποίο αφορά και σχετίζεται με τον τίτλο του θέματος.**) Όπως ανέφερε στο άρθρο του ο δημοσιογράφος Γ. Καράγιωργας, με τον τίτλο “Γερμανικό λαβράκι στο βυθό“, πρόκειται για την τράτα που όχι μόνο πιάστηκε το δίχτυ της στο ναυάγιο, αλλά και στην προσπάθεια της να το απελευθερώσει μετατόπισε το ναυάγιο με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι κηλίδες πετρελαίου στην επιφάνεια. ***) Ο Στάθης κατά πάσα πιθανότητα αναφέρεται στο ναυαγοσωστικό πλοίο του Β.Π.Ν. ΜΙΜΗΣ (πρώην JANE JOLLIFFE) το οποίο βυθίστηκε στην περιοχή μετά από πρόσκρουση σε ελληνική νάρκη του ναρκοπεδίου Τούρλου-Φλεβών, τα μεσάνυχτα, 00:30, της 29ης Μαρτίου 1941. Το ΜΙΜΗΣ βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από το ναυάγιο του U 133, και όπως ήδη αναφέρθηκε κατά την διάρκεια της βύθισης του απωλέσθηκαν 23 άτομα. Ο Στάθης Μπαραμάτης (αριστερά) με τον Θεόφιλο Κλήμη.
|
|
