Ένα δέντρο και ένα κοντέινερ έχουν προκαλέσει μεγάλη διαδικτυακή συζήτηση εφόσον σήμερα ο διάλογος τις περισσότερες φορές εξαντλείται πίσω από τα πληκτρολόγια και τις οθόνες.
Και πάλι στο προσκήνιο τα πολύπαθα Καποδιστριακά κτίρια της Αίγινας. Σε κάποια από αυτά οι εργασίες έχουν ξεκινήσει σε κάποια αναμένεται να αρχίσουν. Κι ενώ θα περίμενε κανείς η υπόθεση των Καποδιστριακών κτιρίων όχι απλά να είναι μέσα στην ατζέντα των προτεραιοτήτων όλων των Αιγινητών, αλλά στην κορυφή, εντούτοις λίγοι ασχολούνται κατά καιρούς σοβαρά με την τύχη τους και το μέλλον τους.
Η σημερινή κατάσταση δεν κάνει κανέναν Αιγινήτη περήφανο. Απέναντι από το Ορφανοτροφείο μέχρι πρότινος όγκοι σκουπιδιών, ενώ ένα μέρος της νέας του στέγης γκρεμισμένο (κανείς δεν ζητά ευθύνες!!!), έξω από το Εϋνάρδειο σκουπίδια και μέσα γκράφιτι, στο Κυβερνείο εργοτάξιο.
Η πρόοδος και η ολοκλήρωση των εργασιών όμως στο Κυβερνείο απαιτούν την τοποθέτηση ενός κοντέινερ, το οποίο κρίθηκε ότι πρέπει να τοποθετηθεί στη θέση ενός μεγάλου δέντρου.
Μπορεί και αυτή τη στιγμή να βρεθεί η λύση, η χρυσή τομή η οποία θα είναι σωτήρια και για το δέντρο αλλά και για τη συνέχιση των εργασιών. Πιστεύουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική και η νηφαλιότητα.
Η φωτογραφία προέρχεται από το Aeginalight και ανήκει στον κ. Γ.Μουρατίδη.
- Το δέντρο
Ίσως νά 'ναι η τελευταία φορά που μιλάω με τ' αστέρια, σε αυτή την ήσυχη κρύα νύχτα. Γιατί αυτό κάνουμε τα δέντρα, όταν μένουμε μόνα μας το βράδυ. Αύριο, είπαν, ότι θα με ξεριζώσουν . Και δεν ξέρω το γιατί...
Μόνο ευγνωμοσύνη δείχνω, Χρόνια τώρα στους ανθρώπους.
Την Άνοιξη γεμίζω λευκούς ανθούς, και είμαι πάντα καταπράσινο. Μοσκοβολώ από μακριά. Και μετά δένω χρυσούς καρπούς σαν μικρά τόπια. Είπα τόπια; Έχω γίνει πολύ μεγάλο χάρη στην αγάπη των παιδιών. Αυτή με τρέφει.
Την Άνοιξη γεμίζω λευκούς ανθούς, και είμαι πάντα καταπράσινο. Μοσκοβολώ από μακριά. Και μετά δένω χρυσούς καρπούς σαν μικρά τόπια. Είπα τόπια; Έχω γίνει πολύ μεγάλο χάρη στην αγάπη των παιδιών. Αυτή με τρέφει.
Οι φωνές τους, είναι μέσα στους χυμούς μου. Όταν κάνουν διάλειμμα, χαμογελώ κι εγώ. Ένας δάσκαλος με φύτεψε εδώ και πολλά χρόνια, στην αυλίτσα της βιβλιοθήκης, δίπλα στο σχολείο. Τότε ήμουν ένα ισχνό κλαδάκι, που έζησα όμως, χάρη στην αγάπη των παιδιών και των ανθρώπων της βιβλιοθήκης που με πότιζαν.
Θυμάμαι ένα μικρούλι πρωτάκι, που με αγκάλιαζε και με φιλούσε στον κορμό μου, πετώντας τη σάκα του με μεγάλη χαρά.
Θυμάμαι ένα μικρούλι πρωτάκι, που με αγκάλιαζε και με φιλούσε στον κορμό μου, πετώντας τη σάκα του με μεγάλη χαρά.
Αυτός ο μικρούλης, έχει γένια τώρα. Τέλειωσε το πανεπιστήμιο, και φέρνε το δικό του μωρό να με δει.
Γενιές ολόκληρες μεγάλωσα. Αν είχα φωνή θα τα φώναζα με το μικρό τους όνομα. Τα ξέρω όλα.
Και την κυρία της βιβλιοθήκης αγαπούσα. Την πρωτόδα κοπέλα να 'ρχεται να πιάσει δουλειά, και την τελευταία φορά, την είδα να φεύγει με γκρίζα μαλλιά, όταν πήρε σύνταξη.
Γενιές ολόκληρες μεγάλωσα. Αν είχα φωνή θα τα φώναζα με το μικρό τους όνομα. Τα ξέρω όλα.
Και την κυρία της βιβλιοθήκης αγαπούσα. Την πρωτόδα κοπέλα να 'ρχεται να πιάσει δουλειά, και την τελευταία φορά, την είδα να φεύγει με γκρίζα μαλλιά, όταν πήρε σύνταξη.
Όποιος κηπουρός με είδε, έμεινε έκπληκτος με τη δύναμη μου, και το μπόι μου. Όχι να το παινευτώ αλλά είμαι πολύ μεγάλο για το είδος μου. Ακόμη και να με μεταφυτέψουν, αν με βγάλουν από το χώρο μου, μόνο ένα θαύμα θα με αφήσει να ζήσω. Τέτοιο δέντρο γκρέϊπφρουτ δεν έχουμε ξαναδεί έλεγαν. Δεν υπάρχει.
Έχω φιλαράκια πολλές πολύχρωμες πεταλούδες, και πολλά πουλάκια που παίζουν στα κλαδιά μου. Χρόνια τώρα, στεγνώνω τα δάκρυα της ψυχής των ανθρώπων, με την ομορφιά μου, και την κούραση τους ξεκουράζω με τον ίσκιο μου και την δροσιά μου.
Με λένε χαϊδευτικά δέντρο της γνώσης, γιατί είμαι κι εγώ ένα κομμάτι της βιβλιοθήκης πια. Οι ρίζες μου ταξιδεύουν βαθειά στο χώμα, και στα όνειρα των ανθρώπων. Ψάχνουν να βρουν τη θάλασσα, και το ταξίδι.
Η ομορφιά και η υγεία του κόσμου είμαι.
Είμαι ανυπεράσπιστο, όπως όλα τα πλάσματα, που αγαπούν τους άλλους πολύ.
Σας παρακαλώ, βρείτε άλλο τρόπο να κάνετε τα έργα σας. Μπορείτε αν το θελήσετε.
Αφήστε με να σας ξαναγεμίσω καρπούς, που χρόνια ολόκληρα γενναιόδωρα σας γεμίζω τα χέρια. Περιμένω την εκτέλεση μου. ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ.
Ασπασία Φωτάκη http://aeginalight.gr/article.php?id=87782
