Ο δημόσιος χώρος στην πόλη της Αίγινας

του Αναστάση Παπαδάκη

Το λιμάνι της Αίγινας είναι το τέλος του ταξιδιού από τον Πειραιά και η αρχή τον διακοπών του καλοκαιριού, των γιορτών ή του Σαββατοκύριακου. Με το που φτάσεις, με μια γρήγορη ματιά διαβάζεις σχεδόν όλο το νησί. Στα αριστερά η Κολόνα και τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης, η εμβληματική οικία Βογιατζή, οι γραφικές άμαξες, η πύλη της Αίγινας, το Ελλάνιον Όρος στο βάθος, η Πέρδικα με την Μονή στα ανατολικά και φυσικά το ναΐδριο του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού. Πραγματικό πανόραμα.
Τα μνημεία μιας πόλης, τα κτίρια δηλαδή που η κοινωνία προβάλει για να αυτοπαρουσιαστεί, είθισται να βρίσκονται, είτε περιμετρικά από ένα κέντρο, την κεντρική πλατεία ή αμφίπλευρα από τον κεντρικό άξονα.
Στον αστικό ιστό της Αίγινας το λιμάνι συγκεντρώνει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά έτσι ώστε να λειτουργεί και ως πλατεία, την κεντρική πλατεία της πόλης. Το μέγεθος, η θέση, και οι πολλαπλές λειτουργίες (λιμενικές εγκαταστάσεις, χώρος αναψυχής και χώρος στάθμευσης), γεμίζουν τον λιμάνι με ζωή.  Οι υπόλοιπες πλατείες της πόλης μοιάζουν περισσότερο με κενούς χώρους, μιας που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παραμένουν ανενεργές.
Η πλατεία Εθνεγερσίας (Ηρώο) εκτός από αφετηρία για τα  λεωφορεία και την χρήση της στις Εθνικές εορτές, παραμένει κενή. Η εγκαταλελειμμένη οικία Βογιατζή όπως και οι αλλεπάλληλες σειρές σταθμευμένων οχημάτων απομονώνουν την πλατεία από την υπόλοιπη παραλία και από την θάλασσα. Η παραμελημένη φύτευση και πλακοστρώσεις μαζί με τον ανεπαρκή φωτισμό τις βραδινές ώρες κάνουν το Ηρώο ακατάλληλο ως σημείο συνάντησης ή χώρο περιπάτου. Όλα τα παραπάνω αναγκάζουν τον περιπατητή της παραλίας να κατευθυνθεί προς την ευρύχωρη προβλήτα με τον φωτεινό Άγιο Νικόλα στην άκρη και όχι προς την Αύρα με τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια και την σκοτεινή Κολόνα. Έτσι το παραλιακό μέτωπο της πόλης αντί να εκτείνεται τουλάχιστον από το Ακρογιάλι (σινεμά) μέχρι την Κολόνα, περιορίζεται από την Παναγίτσα μέχρι την οικία Βογιατζή μειώνοντας αντίστοιχα και τις δυνατότητες για εμπορική χρήση του υπόλοιπου παραλιακού μετώπου.

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Αίγινα μας

... ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Αίγινα  μας

              

Η Αίγινα του βουνού
Ζησιμάτου - Δρούλια, Αγγελική
Ο Κήπος της Αίγινας 2015
 
Σχολάρχης στην Αίγινα
Σταμπόγλη, Ελένη
Καλειδοσκόπιο 2015
Ο Παναγής Ν. Ηρειώτης γεννήθκε στην Αίγινα το 1854. Σπούδασε κλασική φιλολογία στην Αθήνα και στη Γερμανία.
Μυκηναϊκή Αίγινα
Σαλαβούρα, Ελένη
Αρχαιολογικές Εκδόσεις Άρη Φραντζεσκάκη 2014
 
Ταξίδι στην ιστορία
Γιαννούλης, Εμμανουήλ, Α.
Σταμούλη Α.Ε. 2013
Πάντα αισθανόμουν βαθειά αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα· πάντα ήθελα να αναζητώ την αλήθεια, που συνήθως κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα!
Αίγινα, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής
Φορτούνας, Αργύρης
Οσελότος 2012
Πριν μερικά χρόνια έγραψα το βιβλίο μου "Οι αναμνήσεις μου 1941-1944". Το βιβλίο αυτό αφορούσε τις αναμνήσεις μου από τα κατοχικά χρόνια σαν διερμηνέας των Γερμανών στην Αίγινα.
 
Παλιάχωρα
Πετρίτου - Τριανταφύλλου, Ξένη
Εκδόσεις Περπινιά 2011
Στις αρχές του 20ού αιώνα ο διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής Αθηνών, επίσκοπος Νεκτάριος Κεφάλας, αναζητούσε κάποιον όμορφο τόπο, για να ιδρύσει μοναστήρι.
Χριστιανική Αίγινα
Δημητρακόπουλος, Σοφοκλής Γ.
Παρρησία 2009
[...] Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης από τον πίνακα περιεχομένων, προσπαθήσαμε ν' αποτυπώσουμε στις σελίδες του όλες τις πλευρές του χριστιανικού βίου του νησιού.
 
Αίγινα
Σταμάτης, Κώστας Μ.
Ιδιωτική Έκδοση 2008
Το έργο "Αίγινα: Ιστορία και πολιτισμός", είναι έργο αγάπης και η συγγραφή του αποτελεί εκδήλωση πνευματικής προσφοράς προς τον κόσμο του νησιού και την ιστορία του.
Οι αναμνήσεις μου: Τα χρόνια της νιότης
Φορτούνας, Αργύρης
Ο Κήπος της Αίγινας 2008
Ανάμεσα στις ατελείωτες αναμνήσεις μιας ολάκερης ζωής που τραβάει σήμερα πέρα απ' τα 83 χρόνια, ξέχωρο κομμάτι πιάνουν εκείνες οι αναμνήσεις των χρόνων της νιότης που πέρασα στην Αίγινα.
 
Οι αναμνήσεις μου: Αίγινα 1941 - 1944
Φορτούνας, Αργύρης
Ο Κήπος της Αίγινας 2007
Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, νέος 17-18 χρόνων, απόφοιτος μόλις του γυμνασίου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι σήμερα θα έπιανα να γράψω τις αναμνήσεις μου.

Ένα δέντρο : ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ.

Ίσως  νά 'ναι  η τελευταία  φορά  που μιλάω  με  τ' αστέρια, σε αυτή την ήσυχη κρύα νύχτα. Γιατί  αυτό κάνουμε τα δέντρα, όταν μένουμε μόνα μας  το βράδυ.  Αύριο, είπαν,  ότι θα με ξεριζώσουν . Και δεν  ξέρω  το γιατί...
Μόνο  ευγνωμοσύνη  δείχνω, Χρόνια  τώρα στους  ανθρώπους.
Την Άνοιξη  γεμίζω  λευκούς  ανθούς, και  είμαι  πάντα καταπράσινο. Μοσκοβολώ  από  μακριά. Και  μετά δένω χρυσούς καρπούς σαν   μικρά τόπια.  Είπα  τόπια;  Έχω γίνει  πολύ μεγάλο χάρη στην  αγάπη   των παιδιών.  Αυτή  με τρέφει.
Οι  φωνές  τους,  είναι  μέσα  στους  χυμούς μου. Όταν  κάνουν διάλειμμα, χαμογελώ κι εγώ. Ένας  δάσκαλος  με φύτεψε  εδώ  και πολλά χρόνια, στην  αυλίτσα  της βιβλιοθήκης, δίπλα  στο σχολείο. Τότε  ήμουν  ένα ισχνό κλαδάκι, που  έζησα  όμως, χάρη  στην αγάπη  των παιδιών και των  ανθρώπων  της βιβλιοθήκης  που με  πότιζαν.
Θυμάμαι  ένα μικρούλι πρωτάκι, που με αγκάλιαζε και  με φιλούσε στον  κορμό  μου, πετώντας τη  σάκα  του με μεγάλη  χαρά.
Αυτός  ο μικρούλης, έχει  γένια  τώρα. Τέλειωσε το πανεπιστήμιο, και φέρνε το δικό του μωρό να  με δει.
Γενιές ολόκληρες  μεγάλωσα. Αν είχα φωνή  θα  τα φώναζα με  το μικρό τους όνομα. Τα  ξέρω όλα.
Και την κυρία της βιβλιοθήκης αγαπούσα. Την πρωτόδα κοπέλα να 'ρχεται  να πιάσει  δουλειά, και  την τελευταία φορά, την είδα να   φεύγει με γκρίζα μαλλιά, όταν  πήρε σύνταξη.
 Όποιος  κηπουρός  με  είδε,  έμεινε  έκπληκτος  με τη  δύναμη  μου, και το μπόι  μου. Όχι  να το  παινευτώ αλλά  είμαι πολύ  μεγάλο για   το είδος  μου. Ακόμη και να  με μεταφυτέψουν, αν με βγάλουν από  το χώρο μου, μόνο ένα θαύμα θα  με αφήσει  να ζήσω. Τέτοιο  δέντρο γκρέϊπφρουτ  δεν  έχουμε ξαναδεί  έλεγαν. Δεν υπάρχει.
Έχω φιλαράκια πολλές πολύχρωμες πεταλούδες, και πολλά  πουλάκια  που παίζουν  στα κλαδιά μου.  Χρόνια τώρα,  στεγνώνω τα  δάκρυα της ψυχής  των ανθρώπων, με την  ομορφιά μου, και  την κούραση  τους ξεκουράζω με  τον ίσκιο μου και  την δροσιά  μου.
Με  λένε χαϊδευτικά  δέντρο  της γνώσης, γιατί  είμαι  κι εγώ   ένα κομμάτι  της βιβλιοθήκης πια. Οι  ρίζες μου ταξιδεύουν  βαθειά στο χώμα,  και στα  όνειρα  των  ανθρώπων. Ψάχνουν  να βρουν  τη θάλασσα, και  το ταξίδι.
Η ομορφιά  και η υγεία  του κόσμου είμαι.
Είμαι  ανυπεράσπιστο, όπως  όλα τα  πλάσματα,  που  αγαπούν  τους άλλους  πολύ.

Σας  παρακαλώ,  βρείτε άλλο  τρόπο να κάνετε  τα  έργα  σας. Μπορείτε αν το  θελήσετε.
Αφήστε με  να σας ξαναγεμίσω καρπούς, που  χρόνια ολόκληρα γενναιόδωρα σας γεμίζω τα χέρια. Περιμένω  την εκτέλεση  μου. ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ.

Ασπασία Φωτάκη   http://aeginalight.gr/article.php?id=87782

Τα πολιτιστικά μονοπάτια της Αίγινας !

  Τα πολιτιστικά μονοπάτια   Select Language Τα πολιτιστικά μονοπάτια της Αίγινας  είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Δήμου Αίγινας με τη...