του Αναστάση Παπαδάκη
Το λιμάνι της Αίγινας είναι το τέλος του ταξιδιού από τον Πειραιά και η αρχή τον διακοπών του καλοκαιριού, των γιορτών ή του Σαββατοκύριακου. Με το που φτάσεις, με μια γρήγορη ματιά διαβάζεις σχεδόν όλο το νησί. Στα αριστερά η Κολόνα και τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης, η εμβληματική οικία Βογιατζή, οι γραφικές άμαξες, η πύλη της Αίγινας, το Ελλάνιον Όρος στο βάθος, η Πέρδικα με την Μονή στα ανατολικά και φυσικά το ναΐδριο του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού. Πραγματικό πανόραμα.
Τα μνημεία μιας πόλης, τα κτίρια δηλαδή που η κοινωνία προβάλει για να αυτοπαρουσιαστεί, είθισται να βρίσκονται, είτε περιμετρικά από ένα κέντρο, την κεντρική πλατεία ή αμφίπλευρα από τον κεντρικό άξονα.
Στον αστικό ιστό της Αίγινας το λιμάνι συγκεντρώνει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά έτσι ώστε να λειτουργεί και ως πλατεία, την κεντρική πλατεία της πόλης. Το μέγεθος, η θέση, και οι πολλαπλές λειτουργίες (λιμενικές εγκαταστάσεις, χώρος αναψυχής και χώρος στάθμευσης), γεμίζουν τον λιμάνι με ζωή. Οι υπόλοιπες πλατείες της πόλης μοιάζουν περισσότερο με κενούς χώρους, μιας που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παραμένουν ανενεργές.
Η πλατεία Εθνεγερσίας (Ηρώο) εκτός από αφετηρία για τα λεωφορεία και την χρήση της στις Εθνικές εορτές, παραμένει κενή. Η εγκαταλελειμμένη οικία Βογιατζή όπως και οι αλλεπάλληλες σειρές σταθμευμένων οχημάτων απομονώνουν την πλατεία από την υπόλοιπη παραλία και από την θάλασσα. Η παραμελημένη φύτευση και πλακοστρώσεις μαζί με τον ανεπαρκή φωτισμό τις βραδινές ώρες κάνουν το Ηρώο ακατάλληλο ως σημείο συνάντησης ή χώρο περιπάτου. Όλα τα παραπάνω αναγκάζουν τον περιπατητή της παραλίας να κατευθυνθεί προς την ευρύχωρη προβλήτα με τον φωτεινό Άγιο Νικόλα στην άκρη και όχι προς την Αύρα με τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια και την σκοτεινή Κολόνα. Έτσι το παραλιακό μέτωπο της πόλης αντί να εκτείνεται τουλάχιστον από το Ακρογιάλι (σινεμά) μέχρι την Κολόνα, περιορίζεται από την Παναγίτσα μέχρι την οικία Βογιατζή μειώνοντας αντίστοιχα και τις δυνατότητες για εμπορική χρήση του υπόλοιπου παραλιακού μετώπου.
Το λιμάνι της Αίγινας είναι το τέλος του ταξιδιού από τον Πειραιά και η αρχή τον διακοπών του καλοκαιριού, των γιορτών ή του Σαββατοκύριακου. Με το που φτάσεις, με μια γρήγορη ματιά διαβάζεις σχεδόν όλο το νησί. Στα αριστερά η Κολόνα και τα ερείπια της αρχαίας ακρόπολης, η εμβληματική οικία Βογιατζή, οι γραφικές άμαξες, η πύλη της Αίγινας, το Ελλάνιον Όρος στο βάθος, η Πέρδικα με την Μονή στα ανατολικά και φυσικά το ναΐδριο του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού. Πραγματικό πανόραμα.
Τα μνημεία μιας πόλης, τα κτίρια δηλαδή που η κοινωνία προβάλει για να αυτοπαρουσιαστεί, είθισται να βρίσκονται, είτε περιμετρικά από ένα κέντρο, την κεντρική πλατεία ή αμφίπλευρα από τον κεντρικό άξονα.
Στον αστικό ιστό της Αίγινας το λιμάνι συγκεντρώνει τα απαραίτητα χαρακτηριστικά έτσι ώστε να λειτουργεί και ως πλατεία, την κεντρική πλατεία της πόλης. Το μέγεθος, η θέση, και οι πολλαπλές λειτουργίες (λιμενικές εγκαταστάσεις, χώρος αναψυχής και χώρος στάθμευσης), γεμίζουν τον λιμάνι με ζωή. Οι υπόλοιπες πλατείες της πόλης μοιάζουν περισσότερο με κενούς χώρους, μιας που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παραμένουν ανενεργές.
Η πλατεία Εθνεγερσίας (Ηρώο) εκτός από αφετηρία για τα λεωφορεία και την χρήση της στις Εθνικές εορτές, παραμένει κενή. Η εγκαταλελειμμένη οικία Βογιατζή όπως και οι αλλεπάλληλες σειρές σταθμευμένων οχημάτων απομονώνουν την πλατεία από την υπόλοιπη παραλία και από την θάλασσα. Η παραμελημένη φύτευση και πλακοστρώσεις μαζί με τον ανεπαρκή φωτισμό τις βραδινές ώρες κάνουν το Ηρώο ακατάλληλο ως σημείο συνάντησης ή χώρο περιπάτου. Όλα τα παραπάνω αναγκάζουν τον περιπατητή της παραλίας να κατευθυνθεί προς την ευρύχωρη προβλήτα με τον φωτεινό Άγιο Νικόλα στην άκρη και όχι προς την Αύρα με τα ανύπαρκτα πεζοδρόμια και την σκοτεινή Κολόνα. Έτσι το παραλιακό μέτωπο της πόλης αντί να εκτείνεται τουλάχιστον από το Ακρογιάλι (σινεμά) μέχρι την Κολόνα, περιορίζεται από την Παναγίτσα μέχρι την οικία Βογιατζή μειώνοντας αντίστοιχα και τις δυνατότητες για εμπορική χρήση του υπόλοιπου παραλιακού μετώπου.