|
Η συναίνεση του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος ενάντια σε μια κοινωνία χωρίς αντοχές και ανοχές
Αναγκαία η συμμετοχή της κοινωνίας για μια εναλλακτική λύση διεξόδου από την κρίση
Απόφαση του Πανελλαδικού Συμβουλίου της 19-20 Νοεμβρίου 2011
1. Η Σύνοδος Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου
Ελάχιστες μέρες μετά τις εκτιμήσεις που διατυπώσαμε στο Συνέδριό μας, η Σύνοδος Κορυφής της 26ης Οκτωβρίουεπιχείρησε για μια ακόμη φορά να απαντήσει στην κρίση της Ελλάδας και της ευρωπαϊκής οικονομίας γενικότερα. Ήταν σαφές ότι το πρώτο μνημόνιο για την Ελλάδα είχε αποτύχει βυθίζοντας τη χώρα στην ύφεση και την ανεργία και ότι η κρίση πλέον απειλούσε την ίδια την ΕΕ. Όμως η τελική απόφαση της Συνόδου δεν έδωσε λύση και όραμα για την επιβίωση της Ε.Ε. αντίθετα επεκτείνει την κρίση και την ύφεση και σε άλλες χώρες της Ε.Ε. στις οποίες εφαρμόζονται προγράμματα λιτότητας διαφορετικής έντασης σε κάθε μία. Συνεπώς δεν αποτελεί την οριστική κοινή και βιώσιμη λύση που έχει ανάγκη η ευρωπαϊκή οικονομία.
Ειδικά για την Ελλάδα, παραμένουν σε μη βιώσιμα επίπεδα οι δημοσιονομικοί στόχοι για το 2020, επομένως και το επίπεδο του κουρέματος αλλά και το ποιους αφορά. Από το κούρεμα εξαιρούνται τα ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ, ακόμη κι αυτά που αποκτήθηκαν σε τιμή σημαντικά χαμηλότερη της ονομαστικής τους αξίας. Εξαιρούνται επίσης τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης, ακόμη και εκείνα που χορηγήθηκαν με υπέρογκα επιτόκια. Το πραγματικό ύψος του κουρέματος θα εξαρτηθεί και από το ύψος των επιτοκίων δανεισμού προς την Ελλάδα, κάτι που παραμένει αντικείμενο προς διαπραγμάτευση. Ουσιαστική μέριμνα για τις επιπτώσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και στα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους δε φαίνεται στον ορίζοντα. Με τη νέα Δανειακή Σύμβαση, η συνέχιση των συνταγών για παρόμοια δημοσιονομικά μέτρα θεωρείται επιβεβλημένη, ενώ ανησυχίες για σοβαρό περιορισμό της δημοκρατικής κυριαρχίας δημιουργούν οι δικαιοδοσίες που θα έχει ο "επιτόπιος εποπτικός μηχανισμός".
Οι Πράσινοι είχαμε καταθέσει την οπτική μας πως η λύση περνάει από αλλαγές και πρωτοβουλίες σε πέντε βασικούς άξονες:
Τα μέτωπα αυτά παραμένουν για μας σε μεγάλο βαθμό ανοικτά, και η σχετική πράσινη οπτική συνεχίζει να είναι επίκαιρη.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι λέμε ΝΑΙ στο «κούρεμα» του χρέους, στη βιώσιμη δημοσιονομική εξυγίανση με κοινωνική δικαιοσύνη και προστασία του περιβάλλοντος, στη διασφάλιση της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη, στη θεμελίωση κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής με δημοκρατική νομιμοποίηση και κοινωνική δικαιοσύνη.
Αδυνατούμε όμως να στηρίξουμε τη Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου καθώς τη θεωρούμε:
2. Οι 10 μέρες που αποκάλυψαν τη γύμνια του πολιτικού μας συστήματος.
Τη Σύνοδο Κορυφής ακολούθησε ένα δεκαήμερο καταιγιστικών και συγκλονιστικών εξελίξεων:
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου και η αποδοκιμασία του προέδρου της Δημοκρατίας στην Θεσσαλονίκη και στελεχών του πολιτικού συστήματος σε όλη την Ελλάδα , ταράζουν το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα , δημιουργούν κλυδωνισμούς στην διακυβέρνηση της χώρας και αποδεικνύουν ότι το σύστημα αυτό δεν έχει νομιμοποίηση.
Η εξαγγελία του πρωθυπουργού για δημοψήφισμα που στην ουσία εκβιάζει την αντιπολίτευση δηλαδή αυτούς που δήθεν διαφωνούσαν να συναινέσουν και πυροδοτεί σενάρια πανικού για την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Ο εκβιασμός για πάγωμα 6ης δόσης από ΕΕ-ΔΝΤ στην Ελλάδα
Η ψήφος εμπιστοσύνης, για μη εμπιστοσύνη, στον πρωθυπουργό της χώρας ο οποίος υπόσχεται την αποχώρησή του για να πάρει αυτή την ιδιότυπη ψήφο εμπιστοσύνης.
Η ακύρωση του δημοψηφίσματος και η παραίτηση Παπανδρέου.
Η διερεύνηση κυβέρνησης της ιδιότυπης, πρωτοφανούς συμμαχίας των δύο κομμάτων εξουσίας και της άκρας δεξιάς και η τοποθέτηση του Παπαδήμου ως πρωθυπουργού επιδιώκοντας την συναίνεση της κοινωνίας στην ίδια πολιτική.
Πέρα από τις παλινωδίες, τις ακροβασίες και τις παρασκηνιακές συναλλαγές του πολιτικού συστήματος που ντροπιάζουν τη δημοκρατία, ιδιαίτερη βαρύτητα είχε η επικίνδυνη στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η οποία όχι μόνο υπαγόρευσε την ημερομηνία και το ερώτημα του δημοψηφίσματος αλλά κυρίως απαίτησε παροχή γραπτών δεσμεύσεων για τα ζητήματα της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, από όλους όσους συμμετέχουν στη νέα κυβέρνηση. Πρόκειται για πρωτοφανή και αντιθεσμική στάση της Κομισιόν, που υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης, εκβιάζοντας ένα κράτος μέλος και παρεμβαίνοντας στις εσωτερικές πολιτικές του εξελίξεις.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης το ότι τις μέρες του θεάτρου σκιών γύρω από το όνομα του νέου πρωθυπουργού και τη σύνθεση της κυβέρνησης, μόνη λειτουργία της απερχόμενης κυβέρνησης ήταν να ψηφίσει σειρά αιφνιδιαστικών τροπολογιών κατά του περιβάλλοντος για θέματα αυθαιρέτων, οικοδόμησης δασών και προώθησης πωλήσεων πετρελαιοκίνητων ΙΧ.
Το πολιτικό σύστημα μπροστά στην παντελή αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας , κατέληξε τελικά σε κυβερνητικό σχήμα με επικεφαλής το Λ. Παπαδήμο, έναν κατά γενική αποδοχή άρτια εκπαιδευμένο τεχνοκράτη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι εξελίξεις αυτές εγκαινιάζουν μια άλλου είδους διακυβέρνηση, που φαίνεται να υιοθετείται ιδιαίτερα στην περιφέρεια της Ευρώπης, όπου η διεύθυνση της χώρας αποδίδεται και τυπικά σε εκπροσώπους των χρηματοπιστοτικών συμφερόντων ολοκληρώνοντας μια πορεία αποϊδεολογικοποίησης των κομμάτων εξουσίας και της κυρίαρχης πολιτικής.
Στη κυβέρνηση αυτή διατηρείται ο βασικός κορμός της προηγούμενης και ταυτόχρονα εξασφαλίζεται η συμμετοχή της ΝΔ (η οποία όμως προσπαθεί να παραμείνει ΚΑΙ αξιωματική αντιπολίτευση!) αλλά και του ΛΑΟΣ. Ένα βαρυφορτορτωμένο και δυσκίνητο σχήμα (αντίθετα από τις δηλώσεις του ίδιου του νέου πρωθυπουργού για ένα «μάχιμο» και «ευέλικτο») που όμως διαθέτει μια επικίνδυνη παντοδυναμία 260 βουλευτών ερήμην των πολιτών, χωρίς καμία αντιστοίχιση με τη λαϊκή βούληση.
Πέρα από τη συναίνεση στις ασκούμενες πολιτικές, τον κίνδυνο από μια ανεξέλεγκτη κοινοβουλευτική παντοδυναμία χωρίς αντίστοιχη λαϊκή εντολή και την επιβράβευση υπουργών που είχαν αποτύχει κραυγαλέα στο έργο τους, μαύρη σελίδα , προσβολή για τον τόπο και την ιστορία του αποτελεί η υπουργοποίηση , για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, ακροδεξιών πολιτικών, κάτι που για πρώτη φορά συμβαίνει στην Ευρώπη με ταυτόχρονη υποστήριξη σοσιαλιστών και συντηρητικών .
Βασικό δεδομένο είναι ότι η νέα κυβέρνηση δεν αποτελεί προϊόν πολιτικών και προγραμματικών συγκλίσεων, αλλά ωμής κομματικής μοιρασιάς. Η ανάδειξη "τεχνοκράτη" στη θέση του πρωθυπουργού ίσως προσφέρει βραχυπρόθεσμο εφησυχασμό εγχώρια και ευρωπαϊκά, δημιουργεί όμως και κινδύνους για αποξένωση της πολιτικής από τη δημοκρατία μέσων πελατειακών συναλλαγών στο περιθώριο πολιτικών που επιβάλλονται από αλλού. Δεν αποκλείεται το πολιτικό σύστημα να θελήσει το σχήμα αυτό να συνεχίσει και μετεκλογικά, και μάλιστα ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Από την άποψη αυτή, οι εξελίξεις αυτές δε σηματοδοτούν το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων αλλά την επιδίωξη για ουσιαστικό Τέλος της Πολιτικής ή μάλλον για μια « πολιτική» με χρηματοπιστωτικούς όρους διακυβέρνησης. Η εντυπωσιακή ομοιότητα των πολιτικών εξελίξεων με εκείνες στην Ιταλία εντείνει τις παραπάνω ανησυχίες.
3. Εκτιμήσεις για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις
Οι 10 αυτές μέρες αποτέλεσαν ένα ταρακούνημα του πολιτικού συστήματος σε αναζήτηση νέων ισορροπιών και στρατηγικών και σίγουρα δεν μπορούν να αποκλειστούν νέες ανακατατάξεις.
Το ΠΑΣΟΚ συνολικά, κατάφερε να πάρει ολιγόμηνη παράταση, με κρίση όμως στο εσωτερικό του που μπορεί να οδηγήσει και σε ανακατατάξεις, πιθανότατα όμως ενέτεινε τη φθορά του με τους χειρισμούς του προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.
Η ΝΔ, μετά από ενάμιση χρόνο αντιμνημονιακού «ανένδοτου» με τις κορώνες στο Ζάππειο και τη ΔΕΘ, συμμετέχει πλέον στη διακυβέρνηση της χώρας, έχοντας όμως πρώτα ουσιαστικά δεσμευτεί πως τώρα και στο μέλλον θα συμμορφώνεται με τις αποφάσεις της τρόικας. Ταυτόχρονα, οι λαϊκιστικές της ακροβασίες, η μη υπεύθυνη στάση, το ύφος του αρχηγού της και η επικράτηση της γραμμής της "εθνικής αξιοπρέπειας" είχαν σαν αποτέλεσμα μια (δυνητική) ζημία και για αυτήν.
Η πολιτική και κυβερνητική νομιμοποίηση της άκρας δεξιάς αποτελεί την πιο ζοφερή εξέλιξη. Το ΛΑΟΣ κατάφερε να αναλάβει ρόλο συγκολλητικής ουσίας μεταξύ δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας. Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, η εξαργύρωση με στοχευμένους (π.χ. υπουργείο άμυνας) υπουργικούς θώκους της στήριξης του ΛΑΟΣ στο μνημόνιο, να προσθέσει στην νεοφιλελεύθερη οικονομική ατζέντα της κυβέρνησης και μια ακραία δεξιά πολιτική στα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα και την εξωτερική πολιτική. Άγνωστη είναι ακόμα η φθορά του ή μάλλον δεν φαίνεται να έχει ακόμα φθαρεί από τη συμμετοχή στην κυβέρνηση, κάτι που θα μπορούσε να ενισχύσει ακόμα πιο ακραίες εθνικιστικές δυνάμεις.
Τα κόμματα της αριστεράς δε μετέχουν σε αυτήν την κυβέρνηση, διαφωνώντας ιδεολογικά. Η μη απαίτηση για το αν θα γινόταν η καταβολή της 6ης δόσης κεντρικό θέμα σε ενδεχόμενες άμεσες εκλογές, δεν αποτελεί στοιχείο ούτε διεξόδου ούτε συνέπειας στους στόχους τους.
4. Οι Οικολόγοι Πράσινοι
Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν δώσαμε «ψήφο εμπιστοσύνης» στην κυβέρνηση αυτή. Μόνη αποδεκτή υποχρέωση της νέας κυβέρνησης είναι, για μας, να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις επείγουσες υποθέσεις της χώρας και να την οδηγήσει χωρίς καθυστέρηση σε εκλογές.
Η ευθύνη βέβαια για την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα βαρύνει συνολικά το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα δύο κόμματα εξουσίας που κυβερνούν δεκαετίες τώρα, στηριζόμενα σε μη βιώσιμες πολιτικές στην οικονομία και στα δημοσιονομικά, την κοινωνική πολιτική, το μοντέλο ανάπτυξης και κατανάλωσης, το περιβάλλον. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της κρίσης, τα δύο μεγάλα κόμματα συμφωνούσαν όχι μόνο στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική "διεξόδου" από την κρίση αλλά και σε επιμέρους εγκληματικές επιλογές όπως η τακτοποίηση των αυθαιρέτων ή η σαρωτική οικοπεδοποίηση και εκποίηση δημόσιων εκτάσεων. Η συναίνεσή τους ακόμα και με το ΛΑΟΣ στην μεταβατική αυτή κυβέρνηση και μάλιστα χωρίς καμία αυτοκριτική διάθεση, δεν εμπνέει καμία αισιοδοξία για μια βιώσιμη διέξοδο από την κρίση ούτε βέβαια προάγει καμιά κουλτούρα συνεργασιών στην πολιτική μας ζωή, καθώς απέχει πολύ από κάτι τέτοιο ελλείψει προγραμματικών συγκλίσεων και λαϊκής νομιμοποίησης και με δεδομένο άλλωστε και τον ρόλο της ΕΕ στη διαμόρφωση της συγκεκριμένης κυβέρνησης.
Η σημερινή Βουλή είναι τραγικά αναντίστοιχη των σημερινών πολιτικών επιλογών του ελληνικού λαού και σε καμία περίπτωση δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να δεσμεύσει τη χώρα για τις ερχόμενες δεκαετίες. Η επικύρωση της νέας Δανειακής Σύμβασης πρέπει να γίνει από τη νέα Βουλή που θα έχει τη νωπή εντολή, από εκλογές που πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατό. Στη μεταβατική αυτή περίοδο, όλες οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να τοποθετηθούν αναλυτικά και δημόσια επί της Δανειακής Σύμβασης, να καταθέσουν τις εναλλακτικές προτάσεις τους και να εξηγήσουν πώς σκοπεύουν να τις διαχειριστούν. Η συγκυρία είναι πολύ κρίσιμη και δεν έχουμε πια κανένα περιθώριο για μια προεκλογική περίοδο «από τα παλιά». Χρειαζόμαστε επιτακτικά αλλά για μια ουσιαστική και νηφάλια αντιπαράθεση οπτικών και στρατηγικών για της προοπτικές της χώρας.
Τι νόημα και ποιός ο ρόλος μιας κυβέρνησης που δεν:
Οι Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης ,όπως αναμέναμε άλλωστε, δεν έφεραν τίποτα νέο.
Η λύση μπορεί να δοθεί μόνο μέσω εκλογών, ώστε οι έλληνες πολίτες να αποφασίσουν για την προοπτική της χώρας χωρίς εκβιαστικά διλήμματα και μεθοδεύσεις και δίχως να απειλούνται κάθε τόσο με στάση πληρωμών.
Ζητούμενο σε αυτές είναι να περιοριστούν στα ελάχιστα δυνατά ποσοστά τα κόμματα εξουσίας που οδήγησαν τη χώρα στην βαθιά κρίση και χρεοκοπία ώστε να έρθουν στο προσκήνιο νέες κοινωνικές και πολιτικές οπτικές και δυνάμεις. Συνολικά, η κοινωνία πρέπει να απεγκλωβιστεί, να αντισταθεί και, παράλληλα με την οργή, να περάσει σε μια προσπάθεια συνδιαμόρφωσης μιας εναλλακτικής πρότασης διεξόδου από την κρίση. Μιας πρότασης που θα βασίζεται στην πραγματική οικονομία και δεν θα μετρά την ευημερία με οικονομίστικους όρους. Μιας πρότασης που αφήνει πίσω νοοτροπίες και πολιτικές που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο και θα μετασχηματίζει ριζικά το αξιακό μας σύστημα προς ένα άλλο μοντέλο ευημερίας, κοινωνικά δίκαιο, αλληλέγγυο και αξιοβίωτο.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι ξεκινάμε από τώρα τον εκλογικό μας αγώνα με στόχο να αναδείξουμε την εναλλακτική μας πολιτική πρόταση για την πορεία της χώρας. Φιλοδοξούμε όχι μόνο να αποτελέσουμε τον πράσινο πόλο του πολιτικού τοπίου αλλά και μια δύναμη καταλυτικών αλλαγών στην πολιτική σε συνεργασία με δημιουργικές και ζωντανές κοινωνικές ομάδες.
Θεσσαλονίκη, 20 Νοεμβρίου 2011
|
